ေမတၱာ၏ သေဘာသည္ သတၱဝါတို႔၏ အက်ဳိးစီးပြား၊ သူတစ္ပါးတို႔၏ အက်ဳိးစီးပြားတို႔ကို ေရွးရႈေပသည္။ သူတစ္ပါးတို႔၏ အက်ဳိးစီးပြားဟူေသာ စကားရပ္တြင္ သူတစ္ပါးသည္ ‘ပရ’၊ အက်ဳိးစီးပြားသည္ ‘ဟိတ’။ ထိုစကားရပ္ ႏွစ္ခုကို ေပါင္းလိုက္လွ်င္ ပရဟိတပင္ ျဖစ္ေလသည္။
ေမတၱာစိတ္သည္ ပရဟိတ စိတ္ထားပင္ ျဖစ္သည္။
ေမတၱာစိတ္ကို တဏွာေပမျဖင့္ ေရာေႏွာ တိုင္းတာ၍ မရေပ။ တဏွာသည္ မိမိအက်ဳိးကို ၾကည့္တတ္ေသာေၾကာင့္ပင္တည္း။
တဏွာသည္ ေစးကပ္တတ္သည့္ သေဘာရွိသည္။ ေမတၱာသည္ ေစးကပ္ျခင္း မရွိ။ ယွဥ္လွ်က္ေနသည့္ သေဘာရွိသည္။
သူတစ္ပါးအက်ဳိး ေဆာင္ရြက္ေပးသည္ ဆိုရာတြင္ ကာယကံ၊ ဝစီကံ၊ မေနာကံ အစရွိသည့္ ကံသံုးပါး ပါဝင္လာေပသည္။
တခ်ဳိ႕သည္ မေနာကံေမတၱာျဖင့္ စိတ္ထဲမွ ေမတၱာပို႔ၾကသည္။
တခ်ဳိ႕သည္ ဝစီကံေမတၱာျဖင့္ ေျပာဆို ကူညီၾကသည္။
တခ်ဳိ႕သည္ ကာယကံေမတၱာျဖင့္ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ပါဝင္ ကူညီၾကသည္။
ကံသံုးပါးသည္ စိတ္မွ ဦးစီး၍ ျဖစ္လာရသည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုေမတၱာကံ သံုးမ်ဳိးတြင္ မေနာကံေမတၱာထက္ ဝစီကံံေမတၱာက သာ၍ ေကာင္းသည္။ ဝစီကံေမတၱာထက္ ကာယကံေမတၱာက ပို၍ ထိေရာက္ၿပီး အက်ဳိးမ်ားေလသည္။
ကိုယ္တုိင္ကုိယ္က် ပါဝင္ ကုညီေဆာင္ရြက္ေပးသည့္ ကာယကံေမတၱာသာလွ်င္ ပရဟိတ ပုဂၢိဳလ္မ်ားအတြက္ အဓိပၸာယ္ အရွိဆံုး၊ တန္ဖိုးအရွိဆံုး၊ အမွန္ကန္ဆံုး ျဖစ္သည္။
အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ သူတစ္ပါးအက်ဳိးအတြက္ လုပ္ေဆာင္ရာတြင္ စိတ္နဲ႔ခ်ည္း ဆုေတာင္းေပးေနလို႔ မရ၊ ႏႈတ္နဲ႔ခ်ည္း ေျပာေနရံုနဲ႔ မၿပီး၊ ကိုယ္တုိင္ကိုယ္က် ပါဝင္မွသာလွ်င္ ၿပီစီးႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။
ထိုေၾကာင့္
“ဆုေတာင္းေပးေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားထက္ ေပးကမ္းကူညီေနေသာ လက္မ်ားက ပို၍ တန္ဖိုးရွိသည္”
ဆိုသည့္ စကားသည္ ျဖစ္ေပၚလာရျခင္း ျဖစ္သည္။
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က ေငြအား အလွဴပါဝင္ျခင္းျဖင့္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ လူအား လုပ္အား ပါဝင္ျခင္းျဖင့္ ေသာ္လည္းေကာင္း ေမတၱာျဖင့္ေပးဆပ္ရင္း လုပ္ကိုင္မွသာ ပရဟိတစစ္စစ္ ျဖစ္ေပမည္။
ေမတၱာစြမ္းအားတို႔ျဖင့္ ပရဟိတစစ္စစ္ ပုဂၢိဳလ္မ်ား ဤေလာကႀကီးတြင္ မ်ားစြာ ေပၚထြန္းလာၾကလွ်င္ ပူပင္ဒုကၡမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေသာ ေလာကႀကီးသည္လည္း ေအးခ်မ္းသာယာေသာ ေလာကႀကီး အသြင္သို႔ ေျပာင္းလဲလာမည္မွာ မလြဲဧကန္ပင္ ျဖစ္ေပေတာ့မည္။
အရွင္ဉာဏဒီပ
(“ေပးဆပ္ျခင္းမွာ ေပ်ာ္ေမြ႕သူမ်ား” ပရဟိအဖြဲ႕)
No comments:
Post a Comment